Rector en Burgemeester: ‘Geen Belangenvermenging’
12 september 2010 – Nieuws
Wij willen u bijgaand artikel, dat op vrijdag 10 september in de regionale pagina’s van De Standaard en Het Nieuwsblad verscheen, ter illustratie van de weinig stichtende politieke cultuur die er heerst op het vlak van de vastgoedsector in Leuven niet onthouden.
De bevoegde schepen nodigde de Waers uit en, hoewel de bouwaanvraag eerder tot tweemaal toe werd afgewezen, waarbij de Stad Erfgoed volgde in haar negatief advies, zag het schepencollege er plots geen graten meer in de aanvraag goed te keuren, hoewel er fundamenteel niets veranderd was en Erfgoed nog steeds een negatief advies gaf. Niets veranderd of toch, Waer was inmiddels rector gekroond en het bouwreglement van de stad werd op maat van de aanvrager aangepast, of was dit laatste nu toeval? Het politieke dienstbetoon was toch afgeschaft, of was dat maar tot op een bepaald niveau? En ja, de commentaar van Beckers en Tobback, beneden alle niveau!
BEWONERS SUGGEREREN TE NAUWE BANDEN ROND BOUWVERGUNNING
Rector en burgemeester: ‘Geen belangenvermenging’
vrijdag 10 september 2010
Auteur:Stef Telen
LEUVEN – Kreeg de uitbreiding van een winkelpand aan de Bondgenotenlaan een vergunning omdat rector Mark Waer van de KU Leuven daarvoor pleitte bij burgemeester Louis Tobback (SP.A)? Dat menen toch de buurtbewoners van de bedreigde tuin.
Over twee weken weten de buurtbewoners van het winkelpand tegenover het standbeeld van Justus Lipsius op de Bondgenotenlaan of de deputatie van het Vlaams-Brabantse provinciebestuur rekening houdt met hun argumenten om de bouwaanvraag voor het pand te vernietigen.
Het stadsbestuur keurde die aanvraag, van de vastgoedgroep Immo Lovaniensis uit Aalst, in april goed. Schandalig, zeggen de buurtbewoners, door de tuin vol te bouwen en het pand onder handen te nemen, verliest Leuven niet alleen een waardevol gebouw, maar ook een van de laatste binnenstedelijke tuinen in het kernwinkelgebied.
Maar er is meer. Volgens Guy Michel en Paul Houben, eigenaars van het appartementsgebouw dat op de stadstuin uitkijkt, speelt de naam van de eigenaar die het pand wil renoveren en uitbreiden een grote rol. ‘Bij de hoorzitting waren mevrouw Stevens, de echtgenote van rector Mark Waer van de KU Leuven, en haar zus van de partij’, zegt Houben. ‘Je moet weten dat het stadsbestuur zelf tot twee keer toe een bouwaanvraag voor het pand heeft geweigerd. Daarvoor had het toen erg goede argumenten, zoals het verlies van de binnentuin en de anonieme architectuur. Maar bij de derde aanvraag, die amper verschilde van de eerste twee, waren er opeens geen bezwaren meer. Maar ja, Mark Waer was ten tijde van de eerste aanvragen nog geen rector’, meent Michel.
Niet onder de indruk
Dat het Leuvense stadsbestuur en de universiteit het goed kunnen vinden hoeft op zich niet te verbazen. De KU Leuven is met voorsprong de grootste werkgever en grondbezitter in de stad. Burgemeester Tobback (SP.A) heeft dan ook altijd goede banden gehad met de verschillende rectoren. Toen in mei voor hem een geheim verjaardagsfeestje werd georganiseerd was het Waer die voor het afleidingsmanoeuvre instond. Maar zijn de twee machtigste mannen van Leuven ook té goede vrienden? Mark Waer kiest ervoor om niet te reageren omdat het gaat om een privézaak. Maar Tobback is niet onder de indruk van de argumentering van de buurtbewoners.
‘Aan dit soort verdachtmakingen had ik me wel verwacht’, zegt Tobback. ‘Maar het is geen geheim dat de echtgenote van de rector betrokken is bij het winkelpand. Ook is het geen geheim dat zowel de rector, als zijn vrouw als haar architect, hun bouwaanvraag zijn komen bespreken met schepen Herwig Beckers (CD&V), onze diensten en mezelf. Maar dat is niet uitzonderlijk, we nodigen alle initiatiefnemers van grote bouwprojecten uit. Ik kan toch moeilijk zeggen: u bent de rector, dan ontvang ik u niet.’
Tobback is het wel niet eens met de bewering dat een bouwaanvraag aan Immo Lovaniensis tot twee keer toe is geweigerd. ‘Er is over het pand wel erg veel gediscussieerd. Dat ging om hoogtes en breedtes. Ook wilden we dat het waardevolle interieur absoluut bewaard zou blijven. Maar de argumenten van de aanvragers waren ook perfect te begrijpen. Als het interieur niet zou wijzigen was in dat pand commercieel gezien niets mogelijk. Bovendien, als het pand toch zo waardevol is, waarom heeft de dienst Onroerend Erfgoed het dan niet tien, twintig of vijftig jaar geleden al laten beschermen?’
Volgens schepen Herwig Beckers van Ruimtelijke Ordening (CD&V), ook aanwezig bij het overleg met mijnheer en mevrouw Waer, zegt dat het bovendien het stadsbestuur was dat aandrong op een bijeenkomst, niet de Waers. ‘Aan de Bondgenotenlaan zijn in de loop der jaren al zoveel tuinen verdwenen zonder dat er ooit een haan naar heeft gekraaid. Hadden wij tegen de mensen die dit pand willen verbouwen moeten zeggen dat alleen zij geen uitbouw mogen maken?’
Levend Leuven. 